In het hospice draait alles om ‘er zijn’ voor de ander

Het is een soort roeping, werken in een hospice. Dat geven Loes Peters en Lydia van Renselaar toe. Zij zijn als professionele krachten verbonden aan het Hospice Dronten. Loes gaat binnenkort met pensioen, Lydia neemt het stokje als zorgmanager van haar over. ‘Dat is misschien vreemd om te horen, maar in het hospice gebeuren voor ons de mooie dingen.’

Naast een professionele kracht wordt het hospice gerund door ruim 100 vrijwilligers. Zij zorgen voor de begeleiding van stervenden en hun naasten. Dit gebeurt in het gebouw aan de Copernicuslaan en gedeeltelijk in thuissituaties. Vanwege corona kan dat laatste nu even niet.

Alternatief
Wanneer iemand niet meer thuis verpleegd kan of wil worden dan biedt het hospice een alternatief. Loes Peters: ‘Eenzaamheid is daarbij een belangrijke factor. In veel situaties is er geen 24 uur begeleiding meer mogelijk thuis. We zorgen ervoor dat je niet alleen hoeft te sterven. En wat belangrijk is, door de omgeving te ontlasten, kom je ook toe aan waardig afscheid nemen.’

Aandacht
De aandacht gaat niet alleen uit naar de stervende. ‘Net zo belangrijk is de aandacht voor de naasten. De rol van mantelzorgers is erg zwaar. Zij zijn overbelast en voelen zich er vaak alleen voor staan. In zo’n laatste fase zien je mooie dingen gebeuren. Families die weer naar elkaar toe groeien, iemand kan weer echt kind zijn of partner en kan de rol van mantelzorger eindelijk loslaten’, aldus Lydia van Renselaar.

Waken
Loes en Lydia kennen talloze voorbeelden hoe mooi het werk in het hospice kan zijn. Het ‘er zijn’ voor een ander staan centraal. Een jonge vrouw die weg moet bij haar zieke man omdat ze nodig is bij de kinderen. Dankbaar is ze wanneer ze weet dat de mensen van het Hospice altijd bij haar man zijn. Of in thuissituaties dat een mantelzorger zo graag een keer met een vriendin uit wil. Een vrijwilligers van het hospice is een paar uur aanwezig. ’s Nachts waken bij iemand die stervende is, is een dankbare taak. Naasten worden ontlast, maar soms ook zijn er weinig familieleden voor zorgtaken beschikbaar. ‘Er zijn voorbeelden van een buurvrouw die omkijkt naar een stervende. Het is dan hoognodig om haar te ontlasten. Ook voor haar willen we er graag zijn.’